مقاله نویسی

• تصمیمات در شرایط قطعی، زمانی صورت می گیرد که مدیر اطلاعات کافی برای شناخت نتیجه تصمیم قبل از تصمیم گیری داشته باشد.
• مدیر، گزینه های موجود، همچنین شرایط و پیامدهای این اقدامات را می داند.
• ابهام کمی وجود دارد و از این رو امکان تصمیم گیری بد کم است.

• اکثر تصمیمات مدیریتی در شرایط ریسک ایجاد می شود.
• زمانی که مدیر اطلاعاتی دارد و تصمیم گیری می کند، اما از همه چیز مطمئن نیست و از عواقب آن بی اطلاع است، در اینصورت تصمیمات در معرض ریسک قرار می گیرند.

در شرایط ریسک، ممکن است مدیر از تکنیک های برآوردهای احتمالی استفاده کند. در این شرایط تجربه مدیر و یا رفتار هوشمندانه او کمک بسیار خوبی می کند.

• تصمیمات در معرض عدم قطعیت زمانی ایجاد می شود که احتمال نتایج، ناشناخته باشد.
• هیچ آگاهی از تمام گزینه ها و همچنین نتایج، حتی برای گزینه های شناخته شده وجود ندارد.

در چنین شرایطی مدیران باید پیش فرض های خاصی در مورد وضعیت ارائه دهند تا چارچوبی منطقی برای تصمیم گیری فراهم شود. شهود، قضاوت و تجربه همیشه نقش مهمی در روند تصمیم گیری در شرایط عدم قطعیت دارد.
فرآیند تصمیم گیری شامل مراحل زیر است :

• تعریف مسئله
• شناسایی عوامل محدود کننده
• توسعه گزینه های بالقوه
• تحلیل و انتخاب بهترین گزینه ها
• پیاده سازی تصمیم

اولین گام در فرآیند تصمیم گیری، شناسایی مسئله و درک اینکه تصمیم گیری باید انجام شود.
تعریف دقیق مسئله بسیار مهم است. مدیران می توانند این کار را با شناسایی مسئله به طور جداگانه انجام دهند. مطالعه عوامل به نزدیک شدن به علت اصلی مسئله کمک می کند.

برای انتخاب بهترین گزینه و تصمیم گیری، هر مدیر باید منابع، اطلاعات، زمان، پرسنل، تجهیزات و تدارکات را داشته باشد. اما این وضعیت ایده آل است و همیشه ممکن نیست.

شناخت عامل محدود کننده در یک وضعیت خاص، می تواند جستجوی گزینه ها را محدود کرده و بهترین تصمیم گیری را با اطلاعات، منابع و زمان در دسترس انجام دهد.
برخی از روش ها برای توسعه گزینه ها :

• طوفان فکری: که در آن یک گروه با هم کار می کنند تا ایده ها و راه حل های گزینه ها را تولید کنند.
• روش گروه اسمی: روشی است که شامل استفاده از جلسه های سازمان یافته و تکمیل یک دستور کار ومحدود کردن بحث یا ارتباطات بین فردی در طول فرآیند تصمیم گیری است.
• تکنیک دلفی: که در آن شرکت کنندگان همدیگر را ملاقات نمی کنند، اما یک رهبر گروه از طریق پرسشنامه های نوشته شده، تصمیم گیری را هدایت می کند.

این مرحله در روند تصمیم گیری مهم و شاید سخت ترین است. مدیران باید قبل از تصمیم گیری نهایی، شایستگی ها و ضعف های هر گزینه را شناسایی و با توجه به موقعیت های مختلف آنها را وزن دهی کنند.
ارزیابی گزینه ها می تواند به روش های مختلف انجام شود. چند روش را بیان می کنیم:

• اندازه گیری های کیفی و کمی
• انجام یک تحلیل اثربخشی هزینه برای هر گزینه
• تجزیه و تحلیل حاشیه ای

هنگامی که گزینه ها تحلیل و ارزیابی می شوند، مدیر باید بهترین را انتخاب کند. مدیر باید گزینه ای را انتخاب کند که بیشترین مزیت را در بر دارد، در حالی که تمام معیارهای مورد نیاز را برآورده می کند. گاهی اوقات انتخاب ساده است، درحالی که راه حل بهینه ترکیبی از چندین گزینه است. در زمان هایی که بهترین گزینه ممکن است واضح نباشد، مدیر با تجربه قضاوت خود و با استفاده از برآورد احتمالات، تحقیق و تجزیه و تحلیل استفاده می کند.

کار مدیران با تصمیم گیری پایان نمی یابد. آنها همچنین مسئول دریافت نتایج مطلوب از تصمیم گرفته شده و اجرای آن می باشند.
اثربخشی تصمیم می تواند از طریق سیستم ارزیابی سیستماتیک و علمی که بازخوردی را در مورد چگونگی اجرای تصمیم، نتایج بدست آمده و انجام اصلاحات برای دستیابی به نتایج مورد نظر است.